เพิ่งเข้าใจคำว่า “ภูมิใจเสนอ….” ก็วันนี้
สิ่งที่เราเสนอออกไปทั้งจาก คำพูด หรือ สิ่งที่เราเขียน
มันไม่ใช่แค่ของเราอีกต่อไปแล้ว มันส่งผลถึงคนอื่นด้วย
เราต้องมีความรับผิดชอบกับสิ่งที่เราทำ
ต้องถามตัวเองให้ได้ว่าเรา “ภูมิใจ” กับสิ่งที่เราเสนอรึเปล่า
จะทำอย่างนั้นได้เราก็คงต้อง “ภูมิใจในตัวเอง” ซะก่อน
ความภูมิใจน่าจะได้จากการที่มันเป็นสิ่งที่ดี สิ่งที่จริง สิ่งที่งาม
หรืออย่างน้อยมันก็เป็นสิ่งที่ไม่ทำร้ายระรานใคร
ข้อสังเกตนี้ได้มาจากหนังไทย คณะเกษราทิป
ที่ทำเกี่ยวกับคณะละครวิทยุเกศทิพย์ที่(กำลัง?)สูญพันธ์
….
นอกจากเรื่องสารที่ต้องการสื่อแล้ว ว่าต้องมีความรับผิดชอบต่อเนื้อหาแล้ว
ยังมีเรื่อง ประเภทของสื่อของไทยที่เป็นเรื่องการอนุรักษ์กับพัฒนา
คำถามมีอยู่ว่า เราจะทำให้ “พริตตี้” มาขาย “แหนมเนือง” ได้ยังไง
ให้มันเข้ากัน ขายได้ มีประโยชน์
เรารู้สึกว่ามันก็เหมือนกับ การใช้ “free verse of ideas” มาขาย “สำนวนสุภาษิตไทย”
ที่ดูหนังเรื่องนี้แล้วชอบ เพราะมันตอบคำถามว่าเรากำลังทำอะไรอยู่
กระบวนการมันคล้ายสิ่งที่เราพยายามทำในหนังสือของเรา
เหมือนเราจะต้องรู้จักส่วนผสมที่พอดี
ระหว่างของไทยของเทศ ระหว่างของใหม่กับของเก่า
ละครวิทยุที่ไม่อยากตาย ก็เหมือนบทกวีอยากเกิดใหม่
ปอลอ ชอบมากที่ใช้เสียงแคนมาให้เสียงปรี๊นของรถเก๋งได้
ชอบมากที่ใช้เสียงเม็ดถั่วเขียวหล่นใส่จานมาเป็นเสียงฝนตกใส่สังกะสี
ชอบมากที่เสียง ทำให้เห็นภาพ ได้
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ ฯลฯ
=))
บันทึกประโยคโดน
– คนที่คิดอะไรแล้วเงียบเงียบน่ะนะ ในละครวิทยุน่ะไม่มีหรอก
– ถึงชีวิตจะดราม่า คนส่วนใหญ่น่ะชอบคอมเมดี้ มีแค่บางพวกที่ใช้ดราม่าแก้ดราม่า
-ความตั้งใจน่ะเป็นการเริ่มต้นของทุกเรื่อง แต่ก็ไม่ใช่ทางออกของทุกปัญหา
– ถึงเวลาต้องหาปัญหาใส่ตัวกันแล้วครับ !
แล้วก็สุดท้าย …
– ความรักไม่ใช่การพักผ่อน แต่เป็นการทำงาน !!
=))
ใส่ความเห็น